Hedonizm to pogląd, według którego przyjemność i szczęście to nasze główne życiowe cele. Zwolennicy tej filozofii (cyrenaicy) założyli szkołę w 400 r. p.n.e. Wśród nich był również Arystyp z Cyreny, który uważał przyjemność za jedyną wartość w życiu, na którą człowiek może mieć swój wpływ. Szkoły hedonistyczne tworzyli również epikurejczycy, nazwani tak od Epikura z Samos (341-270 r. p.n.e.). Uważali oni, że człowiek powinien gonić za szczęściem, uwolniwszy się od strachu przed bogami. Utrzymywali, że droga do szczęścia prowadzi przez pracę nad sobą, wyrzeczenie i zdaje się, iż trochę niesłusznie byli uznawani za poszukiwaczy ziemskich uciech i zabaw.
Postawy hedonistyczne
Istnieje wiele postaw hedonistycznych. Hedonistą jest ten, kto zabiega o własne szczęście, ale też ten, kto troszczy się o szczęście innych. Źródłem takiej postawy jest lęk przed losem i świadomością, iż nasze życie wcale nie jest takie długie, kończy się śmiercią, jest pełne cierpień. Dla Epikura, jednego z największych hedonistów, filozofia to oderwanie od cierpienia, terapia. Najdoskonalszą postacią przyjemności było dla niego zdrowie ciała i duszy, a to drugie uważał nawet za ważniejsze.
Zasady epikurejczyków
Zasady miały zwalczać ludzki strach przed wpływem bogów na los człowieka, śmiercią, nieosiągalnością szczęścia („To, co jest dobre, jest łatwe do zdobycia”) i cierpieniem („To, co jest złe, jest łatwe do zniesienia”). Cierpienie według nich, kiedy jest intensywne, to trwa krótko, gdyż człowiek umiera. Kiedy trwa długo, jest mniej intensywne i pozwala niekiedy odczuwać przyjemności.
Czasy nowożytne
W czasach tych pojawiła się nowa myśl o zaspokojeniu potrzeb większej ilości ludzi, a nie skupianiu się tylko na sobie. Nowoczesna filozofia hedonistyczna, czyli utylitaryzm jest realizowana przez angielskich filozofów, takich jak: Jeremy Bentham i John S. Mill, której celem nadrzędnym jest szczęście społeczeństwa.