Bądź dobry jak chleb

Nikomu jeszcze nie przyszło do głowy, by być dobrym jak bułka z masłem lub dobrym jak buła do hamburgera. Bogu dzięki, że nie przyszło. W świecie ciapat, kajzerek, knysz i tostów wciąż jest obecne zdanie i zasadne zadanie, by być dobrym jak chleb. Bez masła. Bez szynki i sera. Jak zwykły chleb. To – w świecie bułek – błogosławieństwo.

Prostota

Według tego szlachetnego powiedzenia dobroć winna być zatem prosta, bo chleb jest pożywieniem prostym. Najprostszym. Takim, jakiego – gdy jestem głodny – mam prawo się od innych domagać. Mam prawo domagać się dobroci. Elementarne moje prawo – bądź dla mnie dobry. Jak prosta jest to zasada, tak trudne jest sprostanie wymogom dobroci.

Przykład? Ile razy twierdzimy, że nie można być dobrym dla każdego, że nie wszyscy na dobroć zasługują, że niektórzy sami sobie są winni, że ludzie im nie pomagają. Uzasadnienia znajdujemy tak szybko jak magik wyciąga króliki z kapelusza. Tymczasem Jezus pokazał, że chleb jest zawsze do podzielenia. Dla chleba nie istnieją granice. Kto nie wierzy, niech przeczyta te fragmenty Ewangelii, które mówią o rozmnożeniu chleba. Tam zobaczy, że ochroniarze Jezusa ” apostołowie ” też nie wierzyli w nieskończoność dobroci. Ich prostacka ekonomia mówiła: nie! Skąd? Jak? Kto? Mądre pytania. Wykrętne odpowiedzi.

Odpowiedź jest jedna. Ty dasz. Zawsze jesteś w stanie dać. Jeśli nie umiesz, to znaczy, że nie chcesz.

Pychota

Według chlebowego powiedzenia dobroć jest smaczna, a nawet pyszna, bo przecież smakowitości świeżego, pachnącego chleba, nie trzeba uzasadniać. Kto raz odbierał od piekarza ciepły jeszcze chleb, kto choć przechodził obok piekarni wie, że ten zapach zapowiada smak, jakiego nie można zapomnieć.

I taka jest różnica między dobrem a złem, że to drugie jest pamiętliwe, gdy pierwsze do zapamiętania. Dobroć jest zatem do zapamiętania. Najmniejsza będzie zachowana w sercu. Najskromniejsza będzie wychwalana. Kto nie wierzy, niech posłucha słów Pana Jezusa o kubku wody podanym z miłości. Nie będzie gest i nie będzie człek zapomniany. Nic z tego co ów kubek znaczy nie zostanie uronione. Tylko my, komentatorzy Jezusa po dwóch tysiącach lat, trochę kombinujemy i szukamy ciągle więcej i więcej, a o skromnej dobroci zapominamy. Czekamy na bardziej bogate i suto dawane dary. To drobnomieszczańskie żądanie, któremu Chrystus odpowiada: Kto w małym jest wierny, nad wielkimi będzie postawiony.

Wspólnota

I jeszcze, według owego powiedzenia, które z chlebem wiąże dobroć, wiemy, że dobroć wiąże ludzi ze sobą. Gdy kupujesz bochen świeżego chleba i zajadasz się nim, stajesz w łańcuchu tych wszystkich, którzy o niego zadbali już sianiu ziaren, zbiorze zboża, mieleniu, wypiekaniu i sprzedawaniu.

To może takie banalne, ale nie do wyśmiania, bo łańcuch ten ma jeszcze kolejne ogniwa. Takie, które stwarzają wielką niebanalność. Kolejnymi są bowiem ci, którzy na co dzień go – chleba – nie mają i zawsze na nią – dobroć – czekają. To ma sens, szczególnie gdy posłuchamy słów Pana o tym, że biednych zawsze będziemy mieli wokół siebie. Ten dramatyczny krąg ludzi głodnych i spragnionych jest naokoło nas. Blisko i daleko, więc i krótkowidze i dalekowidze nie będą mieli kłopotów z odnalezieniem i podaniem ręki. A jeśli kłopoty mieć będą, to znaczy, że za nic mają Chrystusa i siebie samych postawili w miejsce Zbawiciela. Tacy mali prezydenci, prezesi, dyrektorzy, kierownicy, proboszczowie i naczelnicy, którzy zawsze wiedzą najlepiej. Lepiej niż Pan Bóg.

Być dobrym jak chleb jest trudno. Ale zawsze jest trudniej gdy zadanie jest wyrażone tak bezosobowo. Łatwiej jest, gdy usłyszy się je wyraźnie: bądź dobry jak chleb.