Jezus feminista?

Dwa tysiące lat temu Żyd z kobietą nie rozmawiał o sprawach wyższych, tj. o Bogu, wierze i niebie. Tymczasem Jezus, żydowski mężczyzna okazał się w kwestii religijnej nie lada nowatorem. Mówił o Bogu tak, że w Betanii Maria (siostra Marty i Łazarza) siedziała u Jego stóp i, zapomniawszy o tym, co kobieta powinna robić, gdy przychodzi do domu gość, słuchała.
Inna, a płeć to nie jedyna w tej materii dziwota, bo nadto była to Samarytanka, czyli przedstawiciel polityczno-religijnych wrogów Żydów, dyskutowała z Nim przy studni, a dyskusja nie była o kwiatkach i Maryni, tylko o sprawach zasadniczych, o istocie wiary i duchowym jej wymiarze. Widać było, że pani, która była po przejściach, wiele z rozmowy zrozumiała.
Ale to wszystko nic w porównaniu z trzecim wydarzeniem. Największym odstępstwem od normy wydaje się być posłanie kobiet (zmierzających w Poranek Wielkanocny do grobu), by nowinę o pustym grobie i widzeniu powstałego z martwych Pana zaniosły apostołom. To one były pierwszymi zwiastunami zmartwychwstania. Tego żaden rabbi nie zrobiłby.
Oczywiście, to nie ideologiczny feminizm pchał Jezusa do takich czynów, ale nikt w tych czasach, na tamtych ziemiach nie zrobił tyle dla kobiet, co On. Ideologia nie, ale praktyczne znaczenie było wielkie. Jego konsekwencją były choćby diakonisy, kobiety przyjmujące w pierwotnym Kościele święcenia diakonatu. Z czasem wszystko, co z duchownymi związane, stało się męskie. I dlatego po dwóch tysiącach lat od tamtych wydarzeń Jan Paweł II przepraszał za to, że chrześcijanie płci męskiej nie sprostali zadaniu i tak praktycznie jak Jezus do kwestii kobiecej nie podchodzili. Za błędy Kościoła papież przeprosił.