Opis stworzenia kobiety, „korony stworzenia”, jest niezwykle zwięzły, ale niesie ze sobą bardzo istotne przesłanie teologiczne. Na wstępie musimy zauważyć, że należy do tego fragmentu Genesis, który nazywamy prehistorią biblijną – jest to zbiór opowiadań, które starają się wyjaśnić podstawowe aspekty ludzkiej natury, odpowiedzieć na najważniejsze pytania, ale nie pretendują w żaden sposób do bycia tekstami historycznymi.
Równi
Niewiasta została stworzona przez Boga przez użycie „żebra” lub „boku” Adama, a stało się to gdy Adam spał. Pierwszą przyczyną powołania kobiety była wola Boga, aby stworzyć Adamowi istotę, która go wesprze, bowiem zwierzęta nie nadawały się do spełnienia tej roli. Oboje są więc powołani do bycia razem. Ponadto Bóg powołuję kobietę w tajemnicy przed Adamem, nie potrafimy więc dokładnie wytłumaczyć w jaki sposób to się dokonało, nie jesteśmy w stanie do końca pojąć Boskiego aktu stwórczego. „Okrzyk podziwu, miłości i jedności” (KKK 371) Adama na widok niewiasty: „Ta dopiero jest kością z moich kości i ciałem z mego ciała” jest poświadczeniem równości ich natury i jedności gatunkowej – oboje są prawdziwie ludźmi. Ponadto jest on odbiciem silnych więzów rodzinnych, które przez długi czas były dla cywilizacji semickich fundamentem życia społecznego (w ten sposób mówiono właśnie o przynależności do tej samej wspólnoty, por. Rdz 29, 14). Rozwinięciem tego okrzyku jest stwierdzenie, iż nowy człowiek zwać się będzie kobietą, gdyż pochodzi od mężczyzny. W hebrajskim oryginale mamy w tym miejscu grę słów: isz (mąż) – iszsza (niewiasta); tłumaczenia starają się oddać to ważkie przesłanie w różny sposób – w Wulgacie: vir – virago; w tłumaczeniu Wujka: mąż – mężyna; w Biblii poznańskiej: mąż – mężowa. To ludowe wytłumaczenie równości i jedności osób ma swoje głębokie korzenie w języku i tradycji kulturowej Izraela i stanowi wspaniały pomnik idei równości płci. Mają oni sobie nieść pomoc, bowiem są sobie równi, i mają się wzajemnie uzupełniać, gdyż są mężczyzną i kobietą (KKK 372).
Razem
Następny wiersz wyprowadza z tego opowiadania o stworzeniu wniosek o powołaniu mężczyzny i kobiety do tworzenia nowej wspólnoty, do związku monogamicznego, w którym oboje „stają się jednym ciałem”. Małżeństwo jest więc w pisane w Boży plan, na te słowa powołuje się sam Jezus (Mt 19, 4-6) kiedy broni nierozerwalności małżeństwa. Takie tłumaczenie istoty małżeństwa, jako dążenie do jedności fizycznej i duchowej, które wynika z opowiadania nazywamy etiologią ludową, czyli prostym tłumaczeniem przyczyn jakiegoś zjawiska (na początku był jeden człowiek i teraz więc ludzie dążą do tej jedności). Ostatnie zdanie tego fragmentu mówi o pierwotnej harmonii, o stworzeniu mężczyzny i kobiety do życia w harmonii i szczęściu; to ma być celem ich życia, które przenika pierwotna bezbronność i czystość.
Z miłości
„Każda z dwu płci z taką samą godnością, chociaż w różny sposób, jest obrazem mocy i czułej miłości Boga. Jedność mężczyzny i kobiety w małżeństwie jest sposobem naśladowania w ciele wspaniałomyślności i płodności Stwórcy: «Mężczyzna opuszcza ojca swego i matkę swoją i łączy się ze swą żonę tak ściśle, że stają się jednym ciałem» (Rdz 2, 24)” (KKK 2335). A wszystko to (i daleko więcej) zostało zawarte w zaledwie pięciu wersetach Pisma…