Powszechne powołanie do świętości

Pragnienie Boga jest wpisane w serce każdego człowieka, ponieważ został on stworzony przez Boga i dla Boga. Bóg nie przestaje przyciągać człowieka do siebie i tylko w Bogu człowiek znajdzie prawdę i szczęście, których nieustannie szuka (KKK).

Jednak człowiek może zwątpić w Boga lub Go odrzucić. Może to wynikać z: buntu przeciw obecności zła i cierpienia w świecie, obojętności religijnej, doczesnych trosk, złego przykładu wierzących, czy skłonności grzesznego człowieka do ucieczki przed Bogiem. A jednak, choćby człowiek chciał zapomnieć o Bogu lub Go odrzucić, Bóg nieustannie wzywa każdego z nas, abyśmy Go szukali i byli szczęśliwi. Jak pisze w swoich „Wyznaniach” św. Augustyn: …niespokojne jest nasze serce, dopóki nie spocznie w Tobie.

Dzieci Boże

To mniej lub bardziej uświadomione pragnienie Boga może pobudzać nas do chęci nawiązania bliższej relacji z naszym Stwórcą. Każdy z nas przez chrzest i inne sakramenty został powołany do świętości, zgodnie ze słowami św. Pawła:

„Albowiem wolą Bożą jest wasze uświęcenie”

(1 Tes 4,3).

Sam Pan Jezus każdego z osobna zaprasza do świętości życia słowami: „Bądźcie więc wy doskonali, jak doskonały jest Ojciec wasz niebieski (Mt 4. 48). Duch Święty, przyjęty z wiarą w sakramentach chrztu i bierzmowania pobudza każdego z nas do miłości Boga całym sercem, całą duszą, całym umysłem i całą swoją mocą” (por. Mk 12,30), oraz byśmy tak miłowali siebie wzajemnie, jak Chrystus nas umiłował (por. J 13,34; 15,12). Dzięki łasce Bożej przez chrzest staliśmy się dziećmi Bożymi i zostaliśmy powołani do świętości. Wyznawcy Chrystusa …powinni zachowywać w życiu i w pełni urzeczywistniać świętość, którą otrzymali z daru Bożego. Napomina ich Apostoł, aby żyli „jak przystoi świętym” (Ef 5,3), aby przyoblekli się „jako wybrańcy Boży ” święci i umiłowani ” w serdeczne współczucie, w dobroć, pokorę, cichość, cierpliwość” (Kol 3,12) i aby mieli owoce Ducha na uświęcenie (por. Ga 5,22; Rz 6,22) (Lumen gentium ” Konstytucja dogmatyczna o Kościele ” S.W. II).

Źródło wiary

Dlaczego nie wszyscy dążą do świętości, skoro tak wielkie dary otrzymaliśmy już podczas chrztu świętego? Dlaczego tkwi w naszej świadomości przekonanie, że święci to ludzie szczególnie wybrani przez Boga? Może pomocne w odpowiedzi na te pytania okażą się krótkie refleksje nad głębią istoty chrztu świętego, który większość z nas otrzymała. Chrzest, tak jak i pozostałe sakramenty wymaga wiary i zarazem daje jej wzrost. Przez chrzest umiera w człowieku to, co było w nim złe, by mógł się odrodzić jako syn Boży, powołany do świętości uczestnik natury Bożej. Św. Paweł w liście do Rzymian pisze:

Czyż nie wiadomo wam, że my wszyscy, którzyśmy otrzymali chrzest zanurzający w Chrystusa Jezusa, zostaliśmy zanurzeni w Jego śmierć?

(Rz 6,3). Na mocy śmierci Jezusa przez chrzest wkraczamy w nowe życie. To chrzest, który jest źródłem wiary zapoczątkowuje w nas życie nadprzyrodzone ” życie wiary, nadziei i miłości. Nowe życie jakie otrzymujemy przez chrzest będące wyzwoleniem z dziedzictwa grzechu jest zarazem odkryciem naszego powołania do zjednoczenia z Bogiem. Nowość tego życia jest początkiem wszystkich powołań, z których każde ” czy to powołanie do kapłaństwa, czy do stanu zakonnego, czy do ojcostwa lub macierzyństwa, prowadzi do pełnej realizacji sakramentu chrztu świętego.

Włączenie do Wspólnoty

Podczas chrztu świętego dokonuje się zanurzenie w śmierć i zmartwychwstanie Jezusa, dzięki któremu osiągamy pewien stan nieskazitelności, często później zmarnowany przez nas. Choć łaski chrztu otrzymujemy na zawsze, często je marnotrawimy ulegając złu. Droga do świętości ma na celu osiągnięcie tego szczególnego stanu, który wskutek niewierności łaskom chrztu roztrwoniliśmy. Rozwój życia wewnętrznego wymaga realizowania łask chrztu, czyli łask upodobnienia do Chrystusa. Kto straci życie z mego powodu, znajdzie je ” głosi Jezus (Mt 16,25). Tracenie swojego życia z powodu Chrystusa polega na naśladowaniu Go coraz pełniej na swojej konkretnej drodze życia. Istotnym skutkiem chrztu świętego jest włączenie osoby ochrzczonej do wspólnoty Kościoła. Wiara pojedynczego człowieka jest cząstką wiary Kościoła, poza którym nie miałaby ona możliwości rozwoju. Cały Kościół, czyli Mistyczne Ciało Chrystusa jest budowane przez sakramenty: przez chrzest ” zostajemy włączeni, a następnie umocnieni przez bierzmowanie i Eucharystię. Dostrzeżenie owej przynależności do Kościoła wymaga żywej wiary, która prostym znakom sakramentalnym nadaje znaczenie niepojętej rzeczywistości. Nikt włączony w Mistyczne Ciało Chrystusa nie powinien czuć się samotny, bowiem Kościół tworzy jakby system naczyń połączonych. Każdy z nas poprzez swoją autentyczną modlitwę wiary ma wpływ na ubogacanie Kościoła. Święci w trosce o Kościół, świat wpierw nawracali siebie, swoje postępowanie poddawali krytyce. Tak było ze świętym Franciszkiem z Asyżu, który im więcej widział wokół siebie zepsucia, zła, tym bardziej pragnął upodobnić się do Chrystusa czystego, pokornego, ubogiego. Podobnie nasze dobro, wierność Chrystusowi w postępowaniu, Komunia św. oddziaływają na osoby z naszego otoczenia jak i na cały Kościół.

Obowiązek publicznego wyznania wiary

Ponadto z chrztu św. wypływa wezwanie do powszechnego kapłaństwa wiernych, czyli do sprawowania funkcji apostolskich i ewangelizacyjnych. Św. Piotr pisze w swoim liście, iż jesteśmy powołani do głoszenia wszędzie miłości Tego, który wezwał nas z ciemności do swojego przedziwnego światła (por. 1 P 2,9). Natomiast Ojciec Święty, Jan Paweł II w homilii wygłoszonej w Meksyku 29.01.1979 r. powiedział: Wszyscy wierni na mocy sakramentu chrztu i bierzmowania zobowiązani są do publicznego wyznania wiary, którą otrzymali od Boga za pośrednictwem Kościoła. Powinni ją szerzyć i bronić jej jak prawdziwi świadkowie Chrystusa, ponieważ są wezwani do ewangelizacji – fundamentalnego obowiązku wszystkich członków ludu Bożego. Należy jednak mieć na uwadze, że skuteczność naszego apostolstwa będzie w dużej mierze zależała od głębi naszego życia wewnętrznego, życia modlitwy i całkowitego oddania się Chrystusowi na wzór Maryi.

Pomoc formacyjna

Jak zatem nie zmarnować tych ogromnych darów chrztu świętego? Słowa konstytucji Lumen gentium są dobrą wskazówką:

„…każdy wierny powinien chętnie słuchać słowa Bożego i czynem wypełniać wolę Bożą z pomocą Jego łaski, uczestniczyć często w sakramentach, zwłaszcza w Eucharystii, i w świętych czynnościach oraz ustawicznie praktykować modlitwę, samozaparcie, ochoczą posługę braterską i wszelkie cnoty”

(Lumen gentium „Konstytucja dogmatyczna o Kościele” S.W. II). W zrozumieniu prawd wiary i jej praktykowaniu pomoc niosą kościelne wspólnoty modlitewne lub formacyjne. Po II Soborze Watykańskim powstało wiele stowarzyszeń i ruchów katolickich. Obecnie w Polsce działa ponad 150 wspólnot przy parafii. Organizują one spotkania dla wszystkich osób z różnych grup wiekowych, które są nieocenioną pomocą we wzrastaniu i rozwijaniu wiary. Jan Paweł II w przemówieniu do przedstawicieli ruchów kościelnych z dnia 30 maja 1998 r. powiedział: Nowe ruchy powstawały i rozwijały się w życiu Kościoła jako element nowy i niespodziewany, a czasem nawet naruszający dotychczasową równowagę. Rodziło to wątpliwości, niepokoje i napięcia; czasem wiązało się z przejawami zarozumiałości i nieumiarkowania z jednej strony oraz licznymi uprzedzeniami i zastrzeżeniami z drugiej. Ten okres poddał ruchy próbie wierności i pozwolił ocenić autentyczność ich charyzmatów. Dzisiaj otwiera się przed wami nowy etap: etap kościelnej dojrzałości.

Dialog z Chrystusem

Myślę, że wiele osób, które poważnie i świadomie, w sposób racjonalny podchodzą do swojej wiary mogłoby nawiązać dojrzały dialog z Chrystusem i odnaleźć prawdę i szczęście w zjednoczeniu z Bogiem. Choć tak jak pisałem na początku wielu mogło odrzucić Boga lub w Niego zwątpić, to jednak On nie zrezygnuje z żadnego człowieka. O każdego z nas Pan Bóg będzie walczył do końca, do jego ostatnich dni, bo tak bardzo nas umiłował, że Syna swego jednorodzonego poświęcił dla nas.