Niedaleko wielkopolskiego Gostynia i sanktuarium Matki Bożej Bolesnej znajduje się licząca nieco ponad 500 mieszkańców wieś – Grabonóg. Jej głównym zabytkiem jest dworek szlachecki z 1749 r. To właśnie w nim 14.11.1814 r. przyszedł na świat Edmund Bojanowski.
Młody Edmund wzrastał w głęboko wierzącej rodzinie, w której dbano o odpowiednie wychowanie potomków. Stąd podjął studia filozoficzne – najpierw we Wrocławiu, a później w Berlinie, jednak ze względu na swój nienajlepszy stan zdrowia – nie udało mu się tych studiów ukończyć. Edmund marzył również o wstąpieniu do seminarium duchownego, lecz zamiaru (właśnie ze względu na swoje zdrowie) nie mógł zrealizować.
Celem podratowania zdrowia wrócił do rodzinnej wioski, gdzie zintensyfikował swoją działalność. Trzeba bowiem wiedzieć, że chociaż jego głównym kierunkiem studiów była filozofia, to przejawiał też żywe zainteresowanie m.in. historią sztuki, psychologią i poezją. Już w czasie studiów publikował pierwsze artykuły o kulturze polskiej i próbował swoich sił w tłumaczeniu poezji z języka czeskiego i serbo-łużyckiego. Punktem przełomowym w życiu przyszłego błogosławionego była epidemia cholery, która wybuchła w 1849 r. doprowadzając ludność wiejską do skrajnej nędzy. Edmund dwoił się i troił opiekując się chorymi, kupując żywność i lekarstwa dla najbardziej potrzebujących. Po przejściu epidemii pozostało wiele sierot, które również otoczył swoją opieką. To właśnie dla nich w 1850 r. założył żeńskie zgromadzenie zakonne Sióstr Służebniczek Maryi Niepokalanej, których głównym charyzmatem było prowadzenie tzw. ochronek (swoistego odpowiednika współczesnych sierocińców). Oprócz założenia zakonu bł. Edmund otworzył w swojej rodzinnej wsi aptekę dla biednych, wypożyczalnie książek i czytelnię. Pragnął też służyć nowo założonej wspólnocie jako kapelan, dlatego w 1869 r. podjął kolejną próbę ukończenia seminarium duchownego, jednak przewlekła choroba płuc, z którą zmagał się od lat młodzieńczych znów stanęła mu na przeszkodzie.
W międzyczasie opracował wspólnie z najwybitniejszymi przedstawicielami inteligencji Wielkiego Księstwa Poznańskiego regułę dla „swojego” zakonu. Zyskała ona tymczasową akceptację w 1855 r., a jedenaście lat później abp. Mieczysław Ledóchowski ostatecznie zatwierdził statuty i konstytucje służebniczek.
Nowe Zgromadzenie szybko się rozwijało zarówno pod względem ilościowym jak i terytorialnym. Po różnych (czasem niezwykle zawiłych) pertraktacjach z władzami lokalnymi służebniczki osiadły m.in. w Galicji, na Górnym i Dolnym Śląsku.
Od sierpnia 1870 roku bł. Edmund Bojanowski mieszkał na plebanii w Górce Duchownej, blisko sanktuarium Matki Bożej Pocieszenia. Jego stan zdrowia ciągle się pogarszał, jednak założyciel służebniczek tym usilniej się modlił – jak sam mówił „Ja modlitwę kończę, którą nie wiem kiedy zacząłem”. Po długich cierpieniach – 07.08.1871 r. bł. Edmund Bojanowski zmarł. W 1947 r. jego doczesne szczątki przeniesiono do podpoznańskiego Lubonia, a rok później rozpoczął się jego proces beatyfikacyjny. W 1999 r., podczas pielgrzymki Sługi Bożego Jana Pawła II do Polski Edmund Bojanowski został beatyfikowany, jako ten, który dał: „przykład ofiarnej i mądrej pracy dla człowieka, Ojczyzny i Kościoła”.