Abecadło szpitalne

365 dni – pracy w szpitalach odcisnęło się w mojej głowie bardziej niż mógłbym przypuszczać. Nigdy do tej pory nie uczestniczyłem na taką skalę w procesie towarzyszenia chorym, wspierania rodzin, niekiedy również personelu szpitalnego. Każdy dzień zapisany w pamięci portretami osób dotkniętych poważnymi schorzeniami. Te obrazy tworzą wspólne rozmowy, spojrzenia, modlitwy. Od scen fizycznie złamanych ludzi nie można się uwolnić. Przenikają wszystkich wokoło. Zawieszają się w świadomości i pozostają na długi czas. Sądzę, że niektóre będą mi towarzyszyć do końca życia.
Abecadło to krótka „opowieść” o mojej pracy kapelana w szpitalu. Niejednolita forma wypowiedzi oddaje wielowarstwowość i niejednorodność duchowych zmagań. Aby w przybliżeniu odnaleźć sens tych wyrazów, zachęcam do przypomnienia sobie własnej lub cudzej niemocy związanej z chorobą, cierpieniem lub pobytem w szpitalu. Ułatwi to zrozumienie poniższych słów.

Autentyzm. Szpital to permanentny ostry dyżur, nawet, kiedy panuje spokój i wydaje się, że lekarze są zbędni. Nie wiadomo, co będzie za 5 minut? Tu nie ma miejsca na udawanie. Niepewność losu pozbawia aktorskich atrybutów.
Bieda. Biedny Bóg i biedni ludzie mogą tak niewiele, lecz czasem potrafią wszystko. Z biedy narodził się Pan. Patrzę na niemoc Boga i medycyny, i niosę nadzieję.
Choroba. Uszlachetnia? Owszem, umacnia, uczy pokory i współpracy. Ale również niszczy i zabija. Cierpienie jest osobowe, ma początek i kres, zmienia się i kończy.
Dzieci. Ich umieranie kilku – godzinnych, dniowych, tygodniowych, miesięcznych, letnich dzieci to uzasadniony lament do dobrego Boga. Rozpacz bez krzepiącej odpowiedzi.
Eucharystia. Wspólne święto, chwila zapomnienia i odmiany. Bóg przychodzi w słowie, chlebie i spojrzeniu.
Franek. Niemowlak. Z bólu nie płakał. Odział Gastroenterologiczny. Półroczne zmaganie zakończone cudem.
Gniew. Nie da się tu pracować bez niego. Dopada i męczy… Można było częściej, szybciej, więcej, inaczej. Narastająca i postępująca frustracja.
Hematologia. Drugie i trzecie piętro – współcześni męczennicy. Białaczka limfatyczna, limfoblastyczna, szpikowa, chłoniak, szpiczak. Chemia, wyniki, oczekiwanie, kolejna chemia, oczekiwanie i niepewność, naświetlanie, przeszczep i 20%.
Ile? Dzień, dwa, tydzień to potrwa? A może do śmierci tu zostanę? Jak długo zdołam wytrzymać?
Jutro. Nie dla wszystkich.
Komunia. Kamil. Nadzieja na kres bólu i samotności, na powrót do domu. Nie wyszło.
Lekarze. Oddani, zatroskani, zabiegani i niedoceniani.
Łóżko. Pół roku bez przepustki. Constans. Wokół te same twarze. Ten sam zapach, oklepane rozmowy i standardowe spojrzenia. Rutyna. Jak długo jeszcze?
Modlitwa. Rozmowa, później wołanie, lament, a kiedy nic już więcej nie wychodzi, pozostaje płacz.
Nie. To nie prawda! On nie mógł zasnąć, on żyje… Ojcze nasz…
OIOM. Odział Intensywnej Opieki Medycznej. Front. Śmierć albo życie i dalsza walka.
Pielęgniarki. Anioły w bieli. Przepracowane i nieodzowne.
Radość. Wbrew pozorom jest jej więcej, niż można byłoby oczekiwać.
Samotność. Wojtek. Nikt mnie nie rozumie. Ciało od dawna pozbawione harmonii, dusza na skraju wytrzymałości, najbliżsi dziesiątki kilometrów stąd, brak perspektyw na poprawę, zostałem sam, ale może jest przy mnie Pan?
Śmierć. Ignacy 12 dni, Sebastian lat 15, Staszek lat 3, Dorota 31, pusty pokój, puste łóżko, połamany materac.
Ty. Dlaczego akurat ty bracie, siostrzyczko, mamo, tatusiu, babciu, dziadku? Nie ma innych kandydatów?
Umieranie. Morfina. Gorączka. Pożegnalne misterium. Ból. Spojrzenia. Chwila. Wszystkiego brak. Cisza. Cisza.
Wolontariusz. Piękne i wrażliwe dziewczyny z Drużyny Dobrego Pasterza.
Zmartwychwstanie. Powstanie z łóżka. Pascha nowego człowieka.