Bóg odpuszcza nasze grzechy w sakramencie pokuty, gdzie wyrażony jest żal za złe uczynki. Sakrament ten został ustanowiony przez Zmartwychwstałego Chrystusa, kiedy pojawił się swoim uczniom w Wieczerniku. W słowach: „Weźmijcie Ducha Świętego, którym grzechy odpuścicie, są im odpuszczone, a którym zatrzymacie, są im zatrzymane” (J 20,22-23) Jezus ustanowił jeden z najważniejszych sakramentów, który może odmienić los dusz. Pierwszymi ludźmi, którzy z mocą Ducha Świętego mogli odpuszczać ludziom grzechy byli Apostołowie, a po nich mogą to robić biskupi i kapłani.
Warto podkreślić, że wbrew powszechnym, a zarazem błędnym twierdzeniom, to nie ksiądz w sakramencie pokuty odpusza grzechy ale jest nim sam Bóg. Ksiądz, jako spowiednik, jest tylko osobą pośredniczącą między człowiekiem a Bogiem i sam nie posiada mocy odpuszczania grzechów, ale robi to wyłącznie z mocy uświęcającej Ducha Świętego. Często pojawia się jednak pytanie: po co potrzebny jest pośrednik w wyznawaniu grzechów przed Bogiem? Po co praktykuje się spowiedź indywidualną? Warto rozwiać te wątpliwości, gdyż często sprawiają, że człowiek zaczyna tracić wiarę w świętość sakramentu pokuty. W kapłanie jest uosobiony Zmartwychwstały Chrystus, który umarł na krzyżu za nasze grzechy. Ksiądz jest także namiestnikiem Boga na ziemi, a podczas pokuty modli się i wstawia za nami u Boga. To właśnie sam Jezus objawia się w Eucharystii i sakramencie pokuty. Sama spowiedź nie jest przecież pokutą ani upokorzeniem, które Bóg chciałby nam narzucić, zanim udzieli nam swego przebaczenia. W spowiedzi kapłan może udzielić wskazówek co czynić, pomóc rozwiązać zawikłane problemy sumienia i być pomocą w pracy nad sobą. Kapłana obowiązuje ścisła tajemnica spowiedzi, zatem nie ma mowy, aby ktoś niepowołany dowiedział się o naszych grzechach. W spowiedzi nie są ważne żadne wymyślne formułki – to akt, w którym możemy wyznać Bogu nasze grzechy, oczyścić swe sumienie i przyjąć płynące z tego łaski. Każda spowiedź, która jest poparta tęsknotą serca i żalem za swoje grzechy, cieszy Boga i daje mu wielką radość: „Większa będzie radość w niebie z jednego grzesznika, który się nawraca, niż z dziewięćdziesięciu dziewięciu sprawiedliwych, którzy nie potrzebują nawrócenia” (Łk 15, 7). Aby otrzymać odpuszczenie grzechów, człowiek musi przypomnieć sobie swoje grzechy, żałować za nie, postanowić poprawę, wyznać grzechy (spowiedź) i wypełnić zadaną pokutę – dopiero po wypełnieniu tych warunków wszystkie łaski płynące z sakramentu pokuty mogą spłynąć na człowieka.
Czasami pojawia się inne pytanie: dlaczego nie można wyznać swych grzechów bezpośrednio przed Bogiem w skupieniu na przykład w jakimś zacisznym miejscu, na łące czy w domu? Spowiedź jest namiastką Pana Jezusa, który umarł i zmartwychstał za nasze grzechy, abyśmy mogli dostąpić życia wiecznego. Mimo, iż Bóg objawia się w każdym miejscu na ziemi i można do niego modlić w każdym zakątku świata i sytuacji to jedynie w Kościele, w miejscu świętym, możemy przyjąć Eucharystię, najprawdziwszego Jezusa Chrystusa pod postacią chleba i wina. Właśnie jedynie tu możemy zobaczyć przeistoczenie i przyjąć Boże Ciało. Istnieją jednak powody, które dopuszczają odbycie spowiedzi poza konfesjonałem jak na przykład choroba, zagrożenie życia, pobyt w szpitalu czy brak możliwości pojścia do kościoła. Najlepszym wyjściem z takiej sytuacji jest indywidualne spotkanie ze spowiadającym kapłanem.
Bóg wie, że nie jesteśmy idealni i po każdej spowiedzi słaby człowiek może popełnić grzech – to dlatego spowiedź jest sakramentem, którego można dokonywać nieskończenie wiele razy. Jednak warto ustrzegać się złych uczynków, gdyż zadają one ból Bogu i ranią jego serce. Grzech popełniony przez człowieka oddala go od Pana i zadaje mu cierpienie. Bóg nie jest pamiętliwyi potrafi wybaczać, ale wszystkie grzechy wymierzone przeciwko Stwórcy powinny motywować człowieka do poprawy i przypominać mu ile bólu zadał Bogu. Dobrym przykładem na pokazanie relacji człowiek – grzech – Bóg jest relacja dziecko – rodzic, ukazana na przykład w przypowieści o synu marnotrawynym w Ewangelii wg św. Łukasza. Bóg jest tu ukazany jako rodzic marnotrawnego dziecka, które roztrwoniło cały dany mu majątek i z niedostatku powróciło do rodzinnego domu. Człowiek w tej przypowieści jawi się jako dziecko, które przez doznane poniżenie żałuje za swoje czyny i chce wrócić w rodzinne strony, do ojca (czyli Boga). Ojciec cierpi przez syna, ale przez swoją ojcowską miłość daruje mu winy i daje szansę. Bóg daje nam w życiu wiele takich szans, m.in. przy każdej spowiedzi. W tym objawia się wielkość i nieskończoność Bożego Miłosierdzia. Bóg wie, że nikt z nas nie jest doskonały, a mimo to podejmuje ryzyko i wybacza nam za każdym razem. Objawia się w tym nieskończona cierpliwość i miłość Boga do człowieka. Należy jednak pamiętać, że to nie ojciec przyszedł do syna ale odwrotnie – to my musimy przyjść do Boga i prosić go o przebaczenie. Można powiedzieć, że w naszych rękach jest nasze zbawienie i szansa na życie w przyjaźni z Bogiem. Spowiedź jest wspaniałym darem Boga dla człowieka. To właśnie przez ten dar człowiek może powrócić do Boga, swego Ojca i ma szansę razem z nim radować się życiem wiecznym.