Z Księdzem prałatem doktorem Kazimierzem Królakiem, proboszczem parafii pw. św. Jana Jerozolimskiego za Murami w Poznaniu, o parafii, zakonie maltańskim i odpuście Emaus rozmawia Magdalena Rusek
Jak długo istnieje parafia pw. św Jana Jerolimskiego za Murami?
Pierwsze zapiski dotyczące istnienia i działalności naszej parafii i kościoła pochodzą już z roku 1142. Myślę, że XII wiek to czas, kiedy wszystko to miało tu swoje początki.
Od jak dawna jest Ksiądz Proboszczem tej parafii?
Proboszczem jestem tu 21 lat, 3 miesiące i 3 dni (śmiech).
Ile osób liczy sobie parafia?
Parafia nie jest duża, ma ok. 4500 mieszkańców.
Najbardziej moją parafię lubię za….
Za kościół. Jestem zakochany w nim od dawna. Mówi się, że jest to najstarszy zabytek stylu romańskiego w cegle w Polsce.
Co łączy parafię na Malcie z Rycerskim Zakonem Szpitalników Św. Jana Jerozolimskiego znanym powszechnie jako Zakon Maltański?
Parafia św. Jana Jerozolimskiego za Murami jest parafią diecezjalną. Według Jana Długosza 6 maja 1170 roku przy kościele (wtedy wówczas pod wezwaniem św. Michała) założone zostało przytulisko dla wędrowców (Kościół bowiem znajdował się na trakcie z Poznania do Giecza i Śremu). Do prowadzenia szpitala biskup Radwan i Mieszko III w 1187 roku sprowadzili Rycerski Zakon Szpitalików św. Jana Chrzciciela, zwany joannitami. Jak podają zapiski: „ten zakon został tu sprowadzony z tym warunkiem aby tam służbę Bożą kanonicznie odprawiali i ubogim i chorym pielgrzymom posługi miłosierne czynili”. Ich działalność trwała aż do kasaty zakonu w Polsce w 1832 r.
Obecnie działalność charytatywno-opiekuńcza kawalerów maltańskich prowadzona jest przy naszej parafii. Została ona wznowiona po 160 latach przerwy – dnia 9.05.1992 r. podpisano umowę pomiędzy parafią pw. Św. Jana Jerozolimskiego za Murami w Poznaniu a Fundacją św. Jana Jerozolimskiego „Pomoc Maltańska”. Na dzień dzisiejszy przy kościele funkcjonuje specjalistyczna przychodnia onkologiczna, z której korzystać może każdy potrzebujący człowiek niezależnie od miejsca zamieszkania i wieku. Warto zaznaczyć, iż wyżej wymieniona przez mnie przychodnia jest zapisana w rejestrze wojewody poznańskiego.
Co roku w Poniedziałek Wielkanocny odbywa się w Kościele pw. Św Jana Jerozolimskiego za Murami, tradycyjny odpust Emaus. Proszę przybliżyć nam genezę tego parafialnego zwyczaju oraz ciekawe, charakterystyczne dla tej uroczystości szczegóły.
Z zapisu Oskara Kolberga wynika, że każdego roku, w drugi dzień świąt wielkanocnych, po sutym śniadaniu mieszkańcy Poznania wychodzili poza mury miasta i nawiedzali kościół. W związku z tą tradycją Ojciec Święty, Pius IX, 30.08.1870 roku nadał odpust zupełny dla wszystkich korzystających z naszego kościoła w drugi dzień świąt wielkanocnych lub w niedzielę bezpośrednio po niedzieli Zmartwychwstania Pańskiego. Do dziś jestem w posiadaniu bulli papieskiej, potwierdzającej decyzję papieża ws. tego odpustu (patrz: zdjęcie). Kiedy przyszedłem tu 20 lat temu, chciałem, by odpust Emaus miał charakter nie tylko duchowy ale także i zewnętrzny. Zapraszałem harcerzy, by robili ogniska po południu, w salce parafialnej wyświetlaliśmy filmy i wspólnie po seansie o nich dyskutowaliśmy. Wszystko umarło śmiercią naturalną – proboszcz nie może mieć wszystkiego na swojej głowie, a większość uczestników była takimi spotkaniami zainteresowana, kiedy wszystko było wcześniej ustalone, przez kogoś zorganizowane i gotowe do realizacji. Jest już tradycją, że każdego roku odpust Emaus prowadzi abp Stanisław Gądecki, metropolita poznański. We mszy uczestniczy również prezydent miasta Poznania, Ryszard Grobelny oraz Kawalerowie Maltańscy, działający na terenie Poznania i Wielkopolski jak również mieszkańcy Poznania – odpust „Emaus” ma bowiem charakter ogólnopoznański.