Pierwsza boleść Najświętszej Maryi Panny jest wstępem do wszystkich pozostałych, niejako ich zapowiedzią (Łk 2, 25-35).
Matka Boża, wraz z Józefem i Dzieciątkiem, udali się do Jerozolimy. Maryja, zgodnie z żydowskim prawem, miała zostać oczyszczona po porodzie, a Jezus miał być oddany Bogu. Wchodząc do świątyni spotkali starca Symeona, mędrca, który od wielu lat oczekiwał na spotkanie z Mesjaszem – spełnienie obietnicy udzielonej mu przez Ducha Świętego. Po odśpiewaniu pieśni pochwalno-dziękczynnej, która ukazuje powszechność zbawienia, Symeon może zakończyć już ziemską pielgrzymkę, gdyż osiągnął cel swojego życia.
Po odśpiewaniu hymnu i pobłogosławienia świętej Rodziny zwraca się do Maryi tymi słowy:
“Oto ten przeznaczony jest na upadek i na powstanie wielu w Izraelu, i na znak, któremu sprzeciwiać się będą – a Twoją duszą miecz przeniknie – aby na jaw wyszły zamysły serc wielu”.
To proroctwo dotyczy przede wszystkim Chrystusa. On sprawi, że każdy będzie musiał wybrać pomiędzy wiarą i oddaniem się Bogu a odrzuceniem Chrystusa i występowaniem przeciwko Bogu; nikt nie będzie mógł pozostać obojętny. Wielu nie przyjmie Mesjasza, ale zbuntuje się, sprzeciwi Jemu i wystąpi, aby Go zwalczać. Ich postępowanie stanie się mieczem, który ugodzi w Maryję: to Matka Boża będzie głęboko przeżywać wszystkie czyny krzywdzące jej Syna i sama będzie doświadczać Jego cierpień. Na samym początku swojej matczynej drogi dowiaduje się o czekającym ją doświadczeniu. Jest to brzemię niewyobrażalnie ciężkie, które mimo wszystko odważyła się przyjąć na swoje barki. Już wtedy wiedziała, że życie jej Syna stanie się dla niej źródłem boleści.