Episkopos i Presbyteros przez wieki

Przede wszystkim głównym celem tego urzędu jest moc głoszenia Ewangelii, tj. zwiastowanie słowa Bożego i udzielanie sakramentów świętych. Urząd ten składał się z wielu stopni. Do dziś zachowane posługi w Kościele to właśnie:
– episkopos – biskup = nadzorca, opiekun, doglądający
– presbyteros – prezbiter = starszy, przełożony
– diakonos – diakon = służebnik, usługujący
Historia Kościoła mówi, że episkopos (biskupami), na których spoczywała odpowiedzialność duszpasterska, mogli zostawać tylko Ci, którzy pochodzili z większych miast – pozostali pochodzący z prowincji nazywani byli prezbiterami. Episkopos wyświęcali biskupów, a prezbiterów – biskup w asyście presbyteros. W historii tylko św. Paweł do 58 r używał słów episkopos i presbyteros zamiennie. Od 63 r. polecił Tymoteuszowi i Tytusowi, by oni ustanawiali w każdym mieście presbiteroi lub episkopoi. Począwszy od Ignacego Antiocheńskiego zaczynają się uwydatniać różnice pomiędzy tymi dwoma określeniami. Episkopos zaczyna odnosić się do biskupa tj. głowy kościoła lokalnego a presbyteros do kapłanów.
Współcześnie posługujemy się nazwami biskup i prezbiter. Do zadań pierwszego należy m.in. nadzorowanie w Kościele i Diecezji, pilnowanie by Ewangelia była czysto i wiernie głoszona, udzielanie sakramentów świętych zgodnie z ustanowieniem przez Jezusa Chrystusa. Oprócz tego biskup troszczy się o jedność Kościoła, kieruje diecezją lub całym krajowym kościołem. Natomiast prezbiter ma za zadanie głoszenie słowa Bożego, udzielanie sakramentów świętych, a jako proboszcz – sprawowanie dodatkowo funkcji kierowniczej w parafii.