Symbol baranka wiąże się z historią zbawienia od czasu wyjścia narodu wybranego z niewoli w Egipcie. Wtedy Mojżesz w imieniu Boga ogłosił Izraelitom: baranka bez skazy zabije
„całe zgromadzenie Izraela o zmierzchu. I wezmą krew baranka, i pokropią nią odrzwia i progi domu, w którym będą go spożywać” (Wj 12, 6-7).
Anioł śmierci przechodzący przez Egipt ominął wszystkie domy pokropione krwią baranka. Żydzi na pamiątkę wyjścia z niewoli obchodzili co roku święto paschy i spożywanie baranka było dla nich tradycją.
Prorok Izajasz i Jeremiasz zapowiadają cierpienia mesjasza – baranka ofiarnego:
„Dręczono Go, lecz sam się dał gnębić, nawet nie otworzył ust swoich. Jak baranek na rzeź prowadzony, jak owca niema wobec strzygących ją, tak On nie otworzył ust swoich” (Iz53,7).
Następne wspomnienie o Chrystusie – Baranku znajdujemy w Nowym testamencie. Używa go św. Jan w swojej Ewangelii, a potem w Apokalipsie. Jan Chrzciciel powiedział o Jezusie: «Oto Baranek Boży, który gładzi grzech świata» (J1,29). Chrystus umarł o tej samej godzinie, kiedy w świątyni jerozolimskiej zabijano baranki w czasie święta paschy. Był również jako jedyny z ludzi bez skazy – całkowicie niewinny. Ofiarował się by swoją krwią odkupić nas od śmierci wiecznej.
Wielkanocne baranki z masła symbolizują Chrystusa Zmartwychwstałego i chwalebnego. Jak czytamy w apokalipsie: «Baranek zabity jest godzien wziąć potęgę i bogactwo, i mądrość, i moc, i cześć, i chwałę, i błogosławieństwo» (5, 12) oraz „Ci będą walczyć z Barankiem, a Baranek ich zwycięży, bo Panem jest panów i Królem królów – a także ci, co z Nim są: powołani, wybrani i wierni» (17, 14). Żaden symbol nie wyczerpuje jednak bogactwa Chrystusa bo jest On nie tylko Barankiem ale również Lwem Judy.