Święty Kameduła

W 952 roku w Rawennie urodził się Romuald, któremu jego ojciec Sergiusz zapewnił wykształcenie w sztuce rycerskiej i obyciu towarzyskim. Jego życie upływało wśród rozkoszy, zabaw i beztroski. Pewnego razu, gdy podczas polowania, zabłądził w lesie pomyślał, jakie to szczęśliwe życie prowadzili pierwsi pustelnicy chrześcijaństwa oddający swe życie wyłącznie na służbę Bożą. Od tego czasu oddawał się modlitwie, starał się także pomagać chorym, biednym i kalekim, których w Rawennie nie brakowało. W wieku dwudziestu lat: jego ojciec popadł w konflikt ze swoim bratem o majątek i nie chciał słyszeć o żadnej ugodzie. Wezwał swego brata na pojedynek, w którym tamten zginął. Romuald był jedynym świadkiem tego zdarzenia, był poruszony tym do tego stopnia, że czyn ojca postanowił odpokutować w klasseńskim klasztorze położonym o trzy mile od Rawenny. Podczas czterdziestodniowego pobytu miał dwukrotnie wizję świętego Apolinarego, biskupa-męczennika, którego szczątki są złożone w tamtejszym klasztorze. Romuald postanowił poświęcić swoje życie Bogu. Przyjęty do zgromadzenia był wzorem eremity, cnoty i surowości zakonnej, ale tym samym ściągnął na siebie nienawiść i prześladowania, a nawet chęć zadania mu śmierci ze strony wielu spomiędzy mnichów zarażonych już duchem tego świata. Za zgodą przełożonych udał się do pewnego czcigodnego pustelnika Maryna, który żył koło Wenecji. W tym czasie poznał ojca Gwaryna, opata klasztoru św. Michała w Cusano we Francji, który odbywając pielgrzymkę do miejsc świętych, zatrzymał się również w Wenecji by nawiedzić grób św. Marka Ewangelisty. Romuald razem z Marynem wrócili z nim do Francji i pod jego wpływem pozostawali około dziesięciu lat. Poznali również św. Piotra Orseolo, pobożnego dożę Wenecji. Tam Romuald przygotowywał się do rozpoczęcia życia prawdziwie pustelniczego. Po powrocie do Włoch jego sława jako gorliwego pustelnika dotarła m.in. do młodego cesarza Ottona III, który ustanowił go opatem w Classe i powierzył mu zadanie reformy tego klasztoru. Po roku Romuald zrezygnował z tej funkcji. Następnie udał się do opactwa na Monte Cassino i tam poznał mnicha Benedykta, podobnie jak on marzącego o życiu pustelniczym. Ten zabrał go do swojej samotni w rozlewisku rzeki Pad, do miejsca zwanego Pereum. Romuald zakładał nowe klasztory. Zakonnicy, składali śluby w dalszym ciągu zgodnie z regułą św. Benedykta m.in. nosili czarne habity benedyktyńskie. Zmieniło się to, gdy Romuald podczas wędrówki między klasztorami usnął pod drzewem niedaleko miasta Arezzo w Toskanii. Podczas snu ujrzał swoich uczniów, ubranych w białe szaty jak wkraczają po drabinie do nieba. Romuald uznał to za znak Boży i postanowił w tym miejscu założyć nowy klasztor. Wyruszył właśnie w drogę do biskupa, by prosić go o pozwolenie na zrealizowanie tej wizji. Po drodze spotkał właściciela tejże doliny. Okazało się, że mieli identyczny sen i chcąc doprowadzić do jego realizacji, właściciel doliny (Maldulo) zamierzał przekazać zakonnikom cały ten teren pod budowę klasztoru. Z wdzięczności dla niego miejsce to nazwano doliną Maldolego „Campo di Maldoli”, z czego później powstał wyraz Camaldoli, a tutejszych zakonników nazwano Camaldulenses, czyli kamedułami. Romuald połączył życie pustelnicze z życiem zakonnym: najdoskonalszym uczniom pozwalał opuszczać mury klasztorne, osiadać w głębi lasu w osobnych domkach i tam pozostawać do śmierci i tylko siedem razy na dobę spotykać się w kościółku pod wezwaniem św. Antoniego Pustelnika na wspólne modlitwy, które rozpoczynały się o północy. Zachowywali oni ścisłe milczenie i post i spożywali posiłki osobno, każdy w swoim domku. Chodzili boso i zapuszczali długie brody. Z czasem Romuald, realizując swe senne widzenie, zmienił ich habity na białe na znak, że jak dzień jest jasny, tak i życie ich powinno być jasne. Za godło zakonu obrał dwa gołębie pijące z jednego kielicha, co miało symbolizować skojarzenie życia zakonnego z pustelniczym. Święty Romuald zmarł 19 czerwca 1027 roku w eremie Val de Castro. Jego ciało przez dłuższy czas spoczywało u benedyktynów w Klasse. W 1466 roku ciało św. Romualda znaleziono całkowicie nienaruszone. W roku 1481 zostało ono skradzione. Fakt ten został odkryty i wkrótce jego ciało zostało uroczyście przeniesione do kościoła św. Błażeja w Fabriano i złożone w drogocennym sarkofagu. W 1072 roku papież Aleksander II potwierdził zgromadzenie jako osobny zakon pod nazwą Kamedułów. W ikonografii św. Romuald przedstawiany jest jako stary człowiek w białym, długim habicie kamedulskim, czasami w stroju opata. Często pokazuje się go, jak we śnie widzi tajemniczą drabinę, sięgającą nieba, po której białe postacie jego duchowych synów opuszczają ziemię. Jego atrybutami są: czaszka, otwarta księga, kij podróżny, laska.